Os sons da braña é un canto íntimo aos tempos idos evocado nunha paisaxe moi concreta e especial para o autor, a campiña luguesa. Na súa doble condición de pintor e escritor, Antonio Yebra de Ares constrúe un retrato apaixoado das xentes do lugar como personaxes dun mundo –o da vida no campo– que hoxe padeceu unha radical transformación. Son tipos humanos desubicados nesta sociedade tan distinta á que eles coñeceron e ollan con estrañeza o seu redor. Poemas como O cego do violín, A morte na Campiña ou o que dá título ao libro,Os sons da braña, representan un claro exemplo dese desaxuste entre o home de mediados do século XX e o mundo actual presidido pola globalización. En Os sons da braña hai tamén espazo á homenaxe a poetas admirados (Lembranza a Manuel María) ou á louvanza de territorios vitais irrenunciables (A vila de Monterroso, Lembranzas do río Ulla). Todas estas composicións –como sinala o psicopedagogo Díaz Escolante no Prólogo á obra– presentan así mesmo unha mirada profunda ao interior de Antonio Yebra.