En malos pasos son nove contos, 104 páxinas ou pegadas q ue nos traen unha ollada inédita sobre o fútbol, «Os tempos caen, o fútbol permanece», ou quizais sexa outro xogo que Camilo prefire non nomear; e trannos a felicidade como lembranza dun amor abandonado «Tanta felicidade deitaba sobre a vida pasada a mesma luz que deita sobre o mar o solpor»; e tamén o asasino visto por outros asasinos ou víctimas potenciais, «non se sentía un asasino. Só se sentía un corredor esgotado»; a beleza nunha ecuación onde a suma das partes só araña un instante a sombra da perfección, «a beleza non debe ser excepcional, senón común, para que poida ser recoñecida por todos»; contabilidade sideral, «Unha noite de agosto pareceulle que no xardín faltaba unha rosa branca»; unha forma de suicidio, «Non quería imaxes do horror. Repouso era o que necesitaban e repouso era o que ofrecería»; e outra vía de suicidio, «Enganan moito, igual ca deuses, os trens. Sempre prometen un algo mellor e sempre cremos que ese algo existe lonxe de nós»; moitos pasos orientados pola sensación de impotencia, e un morto en forma de obxecto perdido que alguén recolle como se recollen as bolsas e as latas e as cabechas para que non ensucien a praia, por ecoloxía co ser humano, «O corpo flotaba comodamente boca abaixo nas augas da preamar, non tiña présa por chegar á praia, resistindo o escaso empuxe das ondas da ría coa paciencia da eternidade».