O asasino estrábico é un libro esperadísimo. Logo de trece anos, Anxo Quintela regresa cun segundo libro, incómodo e estricto. O asasino estrábico ve dobre e leva unha dobre vida. Os rastros das combinacións entre vidas e olladas aparecen neste libro poboado de anxos tímidos e voraces, tribos desmemoriadas e cínicos criminais de cafetería. No libro campa o ton meditativo que impón o hendecasílabo, pechado no molde máis de seu: a décima branca, internamente fragmentada, clausurada cun undécimo verso sentencioso ou lánguido que obriga á relectura. A tensión do poema, a ironía grave e a extrañeza ante o propio ser e o mundo fan de cada poema unha peza maxistral, perfecta, que convida ó lector volver continuamente sobre el. Severo e inocente, 'derrotado pero altivo', o asasino estrábico inverte os seus ollos, como Leon Bloy, para comprende la realidade, e consegue unha escenificación desenfocada e escindida, de cadencia sobria e tenra e resultados perturbadores. A poesía de Anxo Quintela funda o seu propio ámbito.