Pura Vázquez (1918) é unha senlleira representante da primeira xeración de escritoras da posguerra. Desde íntimas (1952), a súa primeira obra lírica en galego, salientou como unha das voces poéticas máis cargadas de emoción e riqueza. Autora prolífica, escribe teatro para nenos, novela e unha extensa obra poética. Na primeira etapa da súa producción lírica, que vai dende 1952 a 1975, sobresaen obras como Maturidade (1955), A Saudade e outros poemas (1963), O desacougo (1971) e Ouriolos neneiros (1974). Nestas obras fórxanse os trazos fundamentais, tanto temáticos como estilísticos, do seu quefacer poético. A Saudade e outros poemas e O desacougo son altamente representativas da súa poesía: intimismo ensarillado en imaxes da natureza, unha elevada sentimentalidade en que a solidariedade da emigración se enlea na señardade do mundo rural; unha lírica emotiva que arroupa unha esencial reflexión sobre o tempo e unha sentida saudade que emboca en desacougo existencial.