A Bela Otero foi un mito, unha lenda vivinte da Belle Époque parisina, o seu sexsimbol. Nacida en Valga en 1868, Carolina Otero era galega e na súa vila natal era coñecida co alcume de A Cordeirana. Por ela dis que morreron sete homes, amárona seis reis e mesmo o deseño dos coches da súa época trataba de imitar as formas dos seus sombreiros. Entre os seus amantes estaba o zar Nicolás II, Eduardo VII, O Príncipe de Gales, o Kaiser Guillerme de Alemaña, Leopoldo II de Bélxica e Alberto de Mónaco. E a pesar de que presumía dunha suposta ascendencia andaluza e flamenca, a realidade é que era filla dun paragüeiro e dunha mendiga. Aos quince anos fuxiu de Valga a Lisboa co seu primeiro amor. Logo residiu en Barcelona, Marsella e París. Xa convertida nunha estrela percorreu todo o mundo. Xogadora empedernida, perdeu a súa inmensa fortuna no Casino de Montecarlo. Desde 1948, viviu arruinada nunha pensión de Niza e antes da súa morte fixo testamento a favor dos pobres de Valga. Luís Seoane escribiu sobre ela. Xerais publica agora en galego, dentro da súa colección de Peto, as súas auténticas memorias, as que ela mesma lle dictou a Madame Claude Valmont en 1926. Estas páxinas están inzadas das súas mentiras e falsedades, a través das que renega da súa orixe galega, pero a súa lectura resulta apaixonante.