Medardo, un xove inxenuo, vai ser separado en dúas metades polo proxectil e a partir deste momento manterá CaIvino a simboloxía do home incompleto, que non é máis ca un producto da súa época. Calvino concibe ó home contemporáneo coma un ser fragmentario, fillo dun momento de ruptura do todo, víctima da des-integración do seu tempo. E deste modo preséntanos ós dous Medardos, insatisfeitos, capaces tan só de procura-la propia desgracia e a dos outros. Nin a maldade do "Triste" ten remedio ás mans dos homes, nin a piedade do "Bo" é deste mundo: e é que ambos son dunha crueldade/caridade inhumanas, e só a propia Natureza intentará incansablemente devolver ó home ó seu estado de integridade.