Poeta de formación, en boa medida, autodidacta, pero cunha especial capacidade para asimilar o legado de Rosalía e mais aqueloutro da lírica de carácter popular, María Mariño (1918-1967) é un dos nomes míticos da nosa literatura contemporánea. Mítico, porque nalgunha ocasión mesmo xurdiron dúbidas arredor da súa verdadeira personalidade, trátase de alguén que viviu practicamente fora do mundo das relacións literarias -e mítico tamén por canto a súa obra, reducida a penas a un par de títulos- non foi sempre de acceso doado para o público. En todo caso, coa edición que agora presentamos, estamos diante dunha autora na que o intimismo radical, o desacougo que xorde da propia conciencia da morte, da aniquilación que se aproxima enchen os versos dunha beleza interior: sombriza e preñada de tristura, tal vez, máis beleza sempre que se combina aínda cunha percepción especial da paisaxe en poemas nos que entrevemos a comunicación dun mundo e dunhas vivencias certamente profundas e singulares.