Se vas a Montealto, achégate onda o Manuel, e pregúntalle por que se mantén asomado ao peitoril da súa xanela, sen atreverse a baixar á praza. ¿Será que lle asusta pescudar a escuridade no mundo da Morena? ¿Por que non creu na premonición da Milagreira? Dille que Oliva provén dun misterio e medroulle un soño no ventre con forma de media lúa fouciña. ¿De quen será a semente? Coméntalle que Eusebio, o Comecabrascrúas de Montealto, ten unha alma que ansía a gloria, aínda que semella un brután cun corazón de mazá. Quizais se atreva a falarche da tola do muíño, de Candela, do párroco Aniceto, da señorita Flora, do salgueiro ou da voracidade do río Galeno. Se cadra, o Manuel quedou preso nas redes daquel prodixio do pasado que tinguiu a Montealto de inquedanzas, e non ten respostas, senón preguntas, igual ca min, igual ca ti tras mergullarte nesta lenda que agocha os segredos da lúa. A lenda da lúa de Montealto é unha novela ateigada de referencias aos sentidos: a calor, os olores, o tacto e o sabor das cousas. A sensualidade agroma en cada palabra, buscando describir cada unha das reaccións psicolóxicas e fisiolóxicas dos protagonistas.