Este volume recolle e reoordena a produción poética de Xosé Miranda nos case últimos vinte anos. Prologado por Darío Xohán Cabana , reune os nove libros de poemas escritos polo autor dende 1973 ata a actualidade: « Lenta luz dos lousados » (1973-1982); « Amantes e viaxeiros » (1984), premio Eusebio Lorenzo Baleirón 1995 ; « Carozo azul » (1985), accésit do premio González Garcés 1996 ; « Vésperas de min mesmo » (1986); « Sonetosfera » (1993), accésit do premio Esquío 1995 ; « Se parte a miña alma » (1994); « Permiso para o corso » (1995), premio Esquío 1996 ; « Escondida senda » (1997); « Inverno e outras ausencias » (1998-2002). Para Darío Xohán Cabana «o presente é un libro necesario, un libro composto de libros, ou por mellor dicir, dos capítulos que foi escribindo despaciosamente un poeta case clandestino, un poeta certamente estraño –por ser estraño, ata non é profesor de Literatura, senón de Bioloxía, cousa que ben se nota en moitos dos seus versos–. Un poeta que de repente emerxe á consideración xeral cunha obra non só estensa, senón especialmente intensa, cunha sensibilidade dolorosa e pouco amable. Un poeta co que loitamos a brazo partido, e que pode mancarnos, que o máis probable é que nos manque.» Un volume esencial que recolle aos dous Mirandas poéticos. Aquel primeiro, que iría desde 1973 a 1986, de «Lenta luz nos lousados» a «Vésperas de min mesmo», o Miranda que ama especialmente o verso libre, “música composta sobre os pés esenciais dos máis