A pintura galega contempor谩nea, que ten a s煤a x茅nese en torno a 1850, carec铆a dunha explicaci贸n homoxenea que deslindase o penoso cami帽o que a achega ata os nosos d铆as. Moitas te帽en sido as monograf铆as e os traballos publicados que valoraran parcial, individual ou mesmo anecdoticamente os momentos que m谩is significaron unha inflexi贸n no seu desenvolvemento, pero faltaba esa singularizaci贸n colectiva que explicara os procesos, as intenci贸ns e as relaci贸ns con outras manifestaci贸ns culturais.Esta relectura cr铆tica fundamenta A pintura galega (1850-1950), unha obra que xira en torno a tres argumentos: escola, como forma particular identific谩bel coa personalidade cultural de Galicia, aspiraci贸n esta que xorde co Rexurdimento; contextualizaci贸n, adaptaci贸n das formas renovadoras aos par谩metros do pa铆s; e modernidade, vocaci贸n irrenunci谩bel no proceso de integraci贸n expresiva da vangarda contempor谩nea.Estas consideraci贸ns obrigan daquela a reconsiderar certos momentos estelares da nosa pintura en azos dunha explicaci贸n da s煤a diacron铆a dun xeito m谩is racional. Neste senso ser谩n reconsiderados os valores da renovaci贸n novecentista, o car谩cter ambiguo do rexionalismo, o peso do nacionalismo na definici贸n dunha elecci贸n est茅tica particular, e o factor determinante da paisaxe como anfitriona na descuberta da paisaxe humanizada polo traballo que definir谩 o vencello realista expresivo dos artistas da xeraci贸n de 1930.