Ninguén sabe como choveu aquela noite na estación. 'Hai anos...' non di o real: o real é agora para min a negación dos minuciosos azares diarios, os xestos repetidos no baleiro incontestable de cada xesto. A memoria da estación tivo a consistencia dunha mazá madura. Agora é incompresible coma o eco que devolve un pozo. Non sinto aquela noite, e esa sensación obra no meu cerebro na forma dunha froita reseca.