Algunhas noites, Lupe Gómez recita nos bares do extrarradio e nós amoreamos os coches nos aparcadoiros. Os letreiros intermitentes ?vermello, azul, verde, rosa...? ilumínannos as caras e xogas coas nosas cellas coma se foramos actores expresionistas dun filme fauve. Ela senta nunha mesa cun vaso de auga e extrae dunha carpeta marrón desordenados folios que estra, en impulsos furtivos, polo chan. Os fumadores de haxix, os borrachos, os ionquis, e as putas, calan. Conmóveos o estrondo da súa voz. Versos que caen ó aire desde un abismo candente: lava, esperma, vómitos, menstruación. Revelacións espontáneas da linguaxe. Lucidez candorosa. Os seus versos extirpan da memoria os tumores canceríxenos, o sangue do sexo enfermo. Indaga en si mesma e indaga nun Eu sen nome nin destinatario? Eu: que foi boneca. Eu: que era a nada, como o baleiro dos deuses, e agora é muller en axitación perpétua. Recita e boata a correr: sae do mundo. As palabras son un gume: o seu pube.