Nos anos cincuenta dáse en Galicia un desenvolvemento da fotografía non profesional como nunca existira ata ese momento. Movemento que, caracterizado polo feito asociativo, deu lugar a unha intensa actividade nas agrupacións fotográficas xurdidas en diferentes cidades e centrada fundamentalmente ao redor dos concursos e salóns fotográficos. As preocupacións de tipo técnico e formal eran esenciais, considerando que a función da fotografía era a procura da beleza cunha visión idealizadora dunha realidade na que a temática preferida eran a paisaxe e as escenas costumistas. Manuel Sendón, profesor de fotografía na facultade de Belas Artes de Pontevedra, presenta e caracteriza a obra dos máis relevantes fotógrafos afeccionados galegos do período comprendido entre 1950 e 1965: Raniero Fernández, Veiga Roel, Schmidt de las Heras-, uns con certa influencia de tipo documental e outros máis próximos ao pictorialismo tradicional. As diferentes concepcións confrontaranse na Agrupación Fotográfica Gallega coas de Ricard Terré, interesado nas posibilidades expresivas e comunicativas da fotografía e cun posicionamento humanista.