Hipatia é a narración do equilibrio e a catástrofe do poema, a súa memoria e o seu esquecemento, de cómo quizais o poema xa nada desexa saber do seu autor e de cómo ese autor se ve desprazado contra os grandes arrabaldes da capital ?terras en tránsito, terras de ninguén? ós que trata de arrastrar o poema ou ós que se ve arrastrado por este. Un poema que se articula na escisión do suxeito creador, desde do diálogo case imposible entre a multiplicidade de voces do seu discurso e o masculino. Aquí o poema remite a todo o que queirades dunha beira ou doutra do mundo. E la transformación é o que se metamorfosea de contino, o que atravesa a guerra ou o tempo sen se coñecer, sen a penas linguaxe: é o ?pobo?, o marxinal, o cosmos, a aldea. Deus cae do lado feminino do real, o masculino sería o falo, a lingua... Así, por veces se deborca cara ó externo, cara á superficie, ás veces como falsa promesa e violación da sacralidade do escrito. Para min o importante é que o poema formula isto e trata dramaticamente de mostrar o existente, é dicir a súa diversidade. É nesta dirección Hipatia o relato dunha imposible historia de amor e da súa separación, divorcio entre un cosmos-poema-planetario e o seu oposto en principio e final irreconciliable. Trátase dun poemario humanista e solidario que une temporalidade, política e historia ?como se a lingua, como se o idioma fose o único que poidese xa soportar a fragmentación do cotián? e ó mesmo tempo unha intensa reflexión sobre o código poético e á vez unha erótica do corpo e da palabra. O humano é mostrado como pulsión e o mundo como unha economía ou intercambio de pulsións. O desexo, o medo, o crime e a inocencia abren o texto, á creación da lingua, e a lingua todo o demais así como a denuncia, denuncia como sentimento e razón do seu despregue alegórico. Roubo do idioma, reducción a silencio a esta categoría que, de forma acusadamente romántico-revolucionaria, non vacila o texto en denominar ?pobo?. Roubar a identidade é roubar a linguaxe. Humillaciónón ?esta é a historia da nación e o poema non vacila en facerse cargo dela? é así non politicamente correcto senón, si, solidario. É preciso que diga aínda que non toca a súa estructura formal esta non se establece da beira esencialista da metáfora ou do símbolo, senón máis ben da al