Este é o primeiro libro que publica Claudio Pato. Non hai aquí espacio abondo, así que tratarei de equivocarme o menos posible: os poemas de O Pintor de iconos Andrei Rublev responden a tres formacións vitais (vital: imprescindible) deste autor ourensán: a palabra -a procura do sentido- a nenez, a plástica e o cinema -onde é capaz de describir a ferida aberta das cousas, que outros chaman fermosura-, e finalmente as maos -coas que se mancou fabricando coches ou facendo estradas-. O seu verso está, obviamente, roto, porque parte da civilización; da pregunta que nos conduce ao estupor e non á crónica, adobiada con láudano e sacarina, do acontecer diario. Dicir que os textos do Pintor de iconos son difíciles é darlle tregua aos versos fáciles no peor sentido da palabra. O poema non lle consente ao significado unha actitude de promenade: as rúas, os recordos, os obxectos, aparecen tensos. Madia leva, non é a súa mirada un desafío cubista. A realidade curvóuselle cando se fixo consciente da miseria, e Calís, Claudio Pato, sabe que pintar liñas rectas é algo que só fan os empregados das autovías e o artista estupendo (el diría, que me desculpe a paráfrase, a demencia das auroras/dos almorzos). Celebramos hoxe que apouse, para que poidamos ler, esta obra-pregunta retornada deste poeta das marxes do mundo. Tardounos tanto en falar que fala novo.