Angueira dedica o seu libro O valo de Manselle ós veciños desta aldea de Dodro que traballaron durante dous anos na construcción dun valo de contención para facer practicable un campo de xogos ubicado en terreos comunais que a concentración parcelaria convertera en vertedoiro de lixos. Isto é Poesía Tanxible. Os poemas de Angueira aférranse á fala real e concreta da súa terra, afastándose das formas estándar da lingua, para así dotala dun poder de evocación e comunicación máis perto do sentir e o vivir da súa tribo, que representa todas as tribos da nación. Sobrancea nestes versos a unión da comunidade no traballo colectivo, a solidariedade que fora desterrada polo capitalismo e que aínda pervive pola vontade dos bos e xenerosos.