A tralla e a arroutada dános 23 tokes e un epílogo durante 136 páxinas, nas que o lector sabe que pode comezar se lle peta polo final (digno de mención cando a liberdade non está garantida nin sequera nas inclinacións máis íntimas). Páxina nove: «Vivimos no cume da repunancia. As películas fanas en Hollywood, a música en Inglaterra, a política en Bruxelas, os maquinillos no Xapón. E nós a velas vir.» Estes Tokes son contados de tal maneira que Souto mostra, evitando sofisticadas técnicas de sutura, a montaxe, as pezas e o tempo de montaxe. Dicimos Depor e Arsenio, a tensión dialéctica de taberna, o rock de cuchiquera, os frigoristas, a Korunnécora, o futbolín, a ruta dura, a mística da festa, o territorio Bravú de Monte-Alto, e só estamos dicindo unha micromínima. Sabemos que os tokes estes carecen de simetría orgánica, e sabémolo porque son textos que se resisten ós trucos metódicos da edición, son textos que vibran e non paran de moverse coma o Xurxo cantante no escenario. A literatura Bravú xa está en marcha, xorde no cu do mundo pero ten forza para tronzar o universo.