Entón si que entrou. Entrou a modiño, con paso idéntico ó que se lIe coñeceu durante a vida toda, e ninguén podería afirmar sen mentira que lIe escoitou un só salaio nin entón nin nas horas que seguiron. Nin sequera lIes botou unha ollada ós besbellizos nos poucos instantes que coincidiron, antes de que as atafegadas mulleres os trasladasen fóra do cuarto mortuorio. Quedou de pe, máis que abatido así como gañado por un desconcerto infindo, xusto o mesmo que tinguiu os comentos da vila, polos que non se chegaba a saber con certeza se a desgracia maior era a morte da muller ou o triple nacemento de fillos, cargas de demasiado peso para un home que, ademais, se vía obrigado a soporta las dúas.