O complexo tinglado do xornalismo, que o autor tan ben coñece por experiencia personal, as praias e nigth clubs onde as garotas son se acaso harpías leves ou suavísimos animais, o periplo odiseico da peseta emprendido polos galegos emigrantes no corazón da Galiza tantas veces; ananizada do Oeste do Atlántico, as siluetas rápidas, áxiles, como de celuloide, que atravesan o espacio cosmopolita tan ben captado, a procura subterránea dun edén/paraíso nalgún lugar onde os flaxes distantes das divas do cine seguen a facer estragos, en contacto co aillamento da natureza salvaxe, fan que esta obriña fique no noso espacio mental como a saga/fuga dunha presencia (Marcos Andrade), como a travesía anfibia dun "réptil vello, saído da invernía e o desacougo e a impotencia" cara o "sol de merengue na Nazaré oceánica, camiño de Río... para sentir o índice do sol aloumiñando o embigo..."