Unha brillante sátira convoca aquí o ridículo, o que move ao riso. Dicían os vellos preceptistas -Blair, por un acaso- que a grande comedia debe amosar os usos contemporáneos presentando as maneiras reinantes, ao paso que van prevalecendo. Copenhague faino, e resulta a barbarie postmoderna da cidade galega, todos co rimmel ianki velándonos a ollada mentres un etéreo culto pluralista ao Capital é oficiado pola cofradía dos xornalistas. Plauto, Terencio, Aristófanes, remexían na mesma bosta na medida en que os que mandaban llelo permitían.De xeito que a obra fala de si, como diciamos, revírase sobre o interior das preocupacións de dous personaxes que podia que sexan os seus dous verdadeiros autores, ao tempo en que o seu debate actúa como espello dos costumes. Tanto a si se refere que é a man que sinala a man que nos sinala a cotianidade do noso tempo, de Vigo, de Andrés Vila, de Cid Cabido, de todos nós. Como capítulo primeiro do manifesto do Evidencialismo non sería ben comprendido Copenhague. Máis ben haberá que ver, mentres se representa, que sentir esta obra como parte dunha comedia moito maior, na que os actores se representan, sen sabelo, a eles mesmos, e dentro da cal eu, deseguida, vou asinar un ha especie de prólogo a unha peza teatral titulada, naturalmente, Copenhague.