Laia abriu os ollos e non dubidou en facer o que pedía o seu pai. Pinchou as negras augas do océano e buceou ata esgotar o aire. Xa na superficie oíu un rebumbio de voces. Distinguía a voz do seu pai ordenándolle que fose cara ás illas. Sentíao preto, sen dúbida estaba no mar, pois percibía o esforzo da fala na pelexa coa auga. Laia, tras comprender que ninguén a podía axudar, lembrou todas cantas aprendizaxes recibira ó longo da súa vida e púxoas ó seu servicio. Viñéronlle ó seu maxín algúns consellos que oíra centos de veces dos seus maiores: "Non te enfrontes ó mar", "déixate levar". Deu brazadas unha e outra vez cara ás illas, pero vencida, virou a cabeza cara a lúa e deixouse arrastrar pola corrente ata rematar varada na praia das illas Gabeiras.