A velocidade do frío é unha novela feita sen contemplacións, que nunha primeira aproximación pode tanto resultar aborrecible como doada e comprensible, pero dificilmente vai provocar indiferencia. Escrita sen filtros formais, sen excesos nas recorrencias expresivas, as accións e reflexións dos personaxes están a expensas de calquera estilo previsible ou correcto. En A velocidade do frío hai moito instinto criminal e moita culpa, porque os seres humanos viven na frustración, atrapados polas turbias consecuencias do seu baleiro interior e dos seus impulsos irracionais. Os únicos que non sofren por darlle satisfacción ó seu instinto asasino ?maquinal? son o coches, que aparecen nesta novela como seres malignos dotados dunha vontade allea a toda moral. Pero quizais non sexan outra cousa que a expresión dun estilo de vida baseado no consumo, na supervivencia individual egoísta e insolidaria, no culto ás aparencias e na falta total de sentimentos.