As pezas narrativas de Dedre, o último libro de relatos de Ramón Caride, non requiren maior elucidación: a primeira, titulada A razón práctica, é policial; a reescrita das andanzas de Pepe Carrera en dous tempos, personaxe que é, de seu, testemuña e símbolo dun tempo de renuncias, alicerce do noso e das súas miserias. En Snuff-movie e Donald Fuck sobrancean a cultura de masas, ou a súa ausencia, e o cinema, con homenaxes explícitas a Milo Manara, Rubem Fonseca, Ridley Scott e outras referencias xeracionais. Se nesa primeira parte destacan o realismo, a violencia e a negrura, na segunda, titulada Da razón impura, con relatos recentes, Ramón Caride afonda pola contra no humor e na autocrítica, para trasmitir, por medio de sorprendentes artificios, como Obradoiro literario ou A culpa foi de Max Weber, a ollada do autor, a medias irónica e corrosiva, sobre o noso sistema literario.