Consciente da propia estranxeiría, a desolada figura central deste libro (carne de pedra e ollos de sal) faise buscadora, vírase á memoria e ó mundo para comprender. Sabe que procede de identidades temporais varias e paisaxes sucesivas, convertidas xa en anacos do seu interior, coas que nos reconstrúe ámbitos de entrañas inquietantes. Esquezan o biografismo para asomarse a esta punzante construcción persoal: non hai sésamo posible ante alusións tan oblicuas; nós accedemos ó discurso porque transcende o persoal coa pauta dos símbolos (a serpe, a casa, a fera) e oposicións (interior/exterior, agora/ antes) compartidos, os que nos organizan e limitan a comprensión. Na súa queste a buscadora, a que precisa viaxar o tempo doutra forma, vai negar esa persistente matriz dualista, que propón superar con fronteiras porosas, resonancias, fluidez: paredes sen lado de fóra. Ferida e atroz, tece a súa conmovedora tea de veludo e pugas, vigorosa e opaca, acubillo só para fígados convulsos: a lóxica do aforismo deixa paso á inmersión irracional, á buratada de vertixe: á sintaxe violentada e puntuación ruda. Na síntese, sen compracencia nin postmodernez, a que busca dános estas perturbadoras variacións sobre o paxaro e as súas redes que acaban, ó indagar verbo do límite, cuestionando a posibilidade mesma do coñecemento da estética.