Como a figura artística no tapiz, os textos literarios vanse urdindo na trama social. Sen embargo, o texto e o tecido social responden a lóxicas diferentes. A lóxica propia do texto artístico, aínda utilizando materiais do tecido, responde a unha dinámica autónoma, emprega un capital que produce beneficios e responde a intereses simbólicos distintos. Constitúe en principio un campo autónomo. Pode, con todo, acontecer que ámbalas dúas lóxicas se enreden, sexa porque nun momento histórico o texto artístico realiza de feito funcións explícitas e conscientes cando o campo literario aínda non está ben deslindado, ou sexa porque, constituído o campo artístico, el mesmo se vexa tentado por intereses doutro tipo. O ámbito literario galego, situado nun entorno social que intenta conformar a súa identidade, aínda contando hoxe cunha maior autonomía real, participa nesta tensión histórica e semella manter un certo grao de consciencia e de social patentes na comunicación artística e tamén nos discursos teóricos que a estudian, que, por iso mesmo, deben imporse un grande esforzo de racionalización e de reflexión. Este libro intenta achegarse a esta dinámica complexa, revisar discursos teóricos que levamos incorporados e, ó mesmo tempo, propor vías de análise renovadoras; se o mundo literario galego necesita pensarse para manterse, máis vale tratar de buscar instrumentos eficaces que o estudien. O concepto aberto de campo literario permite entrever ese proceso social complexo no que se insire o xogo artístico e ofrece a posibilidade de incidir nel se reparamos en como a literatura se vai urdindo na trama histórica.