Lúa gris é unha busca da orientación nas viaxes polas tres dimensións do ser humano: o interior sentimental adentro; o físico, erotismo, corpo; o exterior revestido polo mundo, os 5 sentidos, afora. Da intimidade fálase con delicadeza, da separación ou do regreso ao amor. Quérese falar coas palabras máis directas. Xa na ars poetica lemos a intención: dicir de cada cousa o íntimo e necesario, a recordar a vontade dos haikus, por exemplo. Lúa gris é unha busca do esencial das cousas que se ven e das que non se ven. Se fose cine imaxínoo como unha de Kieslowsky, con moitos silencios e uns ollos mirando. Porque é un libro visual, fílmico, fotográfico tamén, enfiando poemas máis ou menos curtos como colección ?narrativa? de imaxes. E o exteriorismo ?a cidade, os fentos, a lúa? como recurso dunha poesía do cotián, urbana, da experiencia, ten na casa a referencia, o centro, o equilibrio da Cidade Melancolía. A casa que necesitamos. A orixe. A viaxe. Na viaxe, a min gustoume imaxinar horizontes de tempo, lendo as variacións sobre o tema máis universal dos temas universais (¿despois do amor?): o paso da vida. Durante a leitura de lúa gris o efecto é extraño: a facilidade con que o lector pode asumir a experiencia vital da voz poética. Ver como esa vida se pode apropiar de nós. E velaí a proximidade comunicativa do libro. Lúa gris é un poemario para sentir nosa a Elexía, as cousas que xa non temos. E hai poemas revitalizadores, frescos, como levar auga fría á cara. Galiza, Italia, Portugal... o mundo nos poemas visto polos ollos de alguén que chegou de lonxe e hoxe nos transmite a súa particular visión dos horizontes e das caras ocultas das emocións e das cousas, e nos axuda a coñecernos a nós e a coñecermos o mundo.