Cos pés no aire é na súa sobriedade un fresco e precioso relato de brevísima feitura. Pero un coida que a brevidade narrativa e a axilidade á hora de relatar son unha virtude e pensa tamén que Borges tiña razón ó preguntarse por que escribir trescentas páxinas cando se pode dicir o mesmo con trinta. Fernández Paz ganduxa coa mestría á que nos ten acostumados, os fíos duns enredos que discorre de maneira rectilínea sen reviravoltas e recunchos extravagantes e artificiais, seguindo ó pé da letra o consello cunqueirán de contar claro, seguido e ben e transitando pola literatura con naturalidade -coa amantiña naturalidade dun río mesetario, como dixemos noutra ocasión- e limpeza de vans artificios. Prosas, sen embargo, moi coidadas, con enteiro dominio na construcción da arquitectura literaria e dos seus diferentes rexistros, que nos respectan ós lectores e nos confiren o estatuto de seres intelixentes. Como en obras anteriores, o autor de Cos pés no aire foxe da xuvenalización-infantilización da literatura para rapaces e, aínda que desde o altor dunha fabulación enteiramente fantástica fai unha aposta a prol dun mundo máis xusto e solidario e lle dá razóns ó lector para que pense sobre o que hai debaixo da historia narrada, nunca engana con trampas fantasiosas ateigadas de imaxinacións inverosímiles, nin se converte en simple pretexto para exercer didactismos moralistas, a fogueira na que se queiman os subproductos literarios. Nas vicisitudes vitais de seres diferentes ou avariados alicérzanse argumentos e tramas narrativas de grande calidade e proxección universal. Abonda con recalar nos dous últimos premios Nobel. Pois ben, fuxindo de comparanzas ocorrentes e odiosas, cómpre sen embargo dicir que Cos pés no aire vén a ser a súa maneira algo así coma un Brevísimo Ensayo sobre a Levitación, parafraseando, claro que si, a don José Saramago.