Axiña que rematamos de ler estas Bágoas de A. Angueira, o corpo pídenos o bruído entusiasmado da fondísima delectación que estas páxinas, este pequeno producto estético, mostrario de sensacións, sensibilidade, lirismo, inventiva e humor, é capaz de producir na rexedoría das nosas paixóns, das nosas afectividades. O carácter sísmico do gozo humano, desencadeado no presente caso por este anaquiño narrativo que non acada sequera as 80 páxinas e que demostra que non andaba Borges moi trabucado cando facía aqueles diáfanos inquéritos de lúcido invidente... Pois en 70 páxinas adensa A. Angueira un conto de ouro, unha bela historia en tres actos desas que conseguen acelerarnos o siso e os latexos, e non deixala, non deixala ata o final.