Tartufo edo iruzurgilea, literatura unibertaleko komediarik ezagun eta antzeztuenetako ez ezik, irudieteria kolektibora igaro den pertsonaia-tipoa ere bada, hipokrita erabatekoaren eredu gisa; Molièren helburu nagusia iluslearen irria piztea da, eta horretarako trebezia osoz darabiltza ofilzioko trikimailu guztiak, baina ez zuen alde batera uzten gizarte-kritika: obra honek eztabaida bizia piztu zuen garaiko Frantzian, eta debekatua ere egon zen hainbat urtez. Beste horrenbeste esan dezakegu, irriaz eta kritikaz den bezinbatean, liburu hau osatzen duen bigarren antzerki-lanaz: Zekena edo gezurraren eskola, zuhurkeriaren erretratu bikaina, hainbat mende igaro arren ikusle naiz iralurleen algarak sortarazten jarraitzen duena